سنجش و ارزیابی کیفیت زندگی در نواحی روستایی با تأکید بر طرح های هادی روستایی (مطالعه موردی: بخش مرکزی شهرستان خرم آباد)

وجود مشکلات و چالش¬ها در زمینه کیفیت زندگی، مانع از توسعه در زمینه¬های اجتماعی، اقتصادی، محیطی و کالبدی در مناطق می¬شود. اجرای طرح هادی روستایی به منزله یک مداخله کالبدی، روستاها را از ابعاد مختلف (زیست محیطی، اجتماعی – فرهنگی، اقتصادی و مدیریتی – نهادی) متأثر ساخته و دستخوش تغییر و تحول کرده است. نکته قابل توجه آنکه تاکنون مطالعات جامعی درخصوص ارزیابی طرح¬های فوق و تأثیر آن¬ها بر کیفیت زندگی اجتماعات روستایی در ابعاد مختلف صورت نپذیرفته است. این در حالیست که انجام این کار کمک قابل توجهی به بازنگری و اصلاح طرح های فوق خوهد نمود. با گذشت بیش از سه دهه از تهیه و اجرای طرح¬های هادی روستایی در کشور و اندوختن تجربه، لازم است بدانیم که اجرای این¬گونه طرح¬ها چه نتایجی به بار آورده و چه پیامدهایی را برای جامعه روستایی ایران در پی داشته است. هدف این تحقیق سنجش و ارزیابی کیفیت زندگی در نواحی روستایی با تأکید بر طرح¬های هادی در روستایی¬ ست که روستاهای ماسور و شهنشاه ، به دلیل اجرا و روستاهای کمره و دمگر به دلیل عدم اجرای طرح هادی در آن¬ها؛ مورد بررسی قرار گرفتند. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مشاهده و مطالعات میدانی بوده است. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات، از روشهای آماری توصیفی و استنباطی و نرم افزارexcel و spss و همچنین از مدل vikor استفاده شده است. نتایج نشان می¬دهد که کیفیت زندگی در روستاهای مورد مطالعه در یک سطح نمی¬باشد روستای کمره دارای سطح بالایی از کیفیت زندگی¬ست و روستاهای ماسور و شهنشاه دارای کیفیت زندگی متوسط و در نهایت روستای دمگر در پایین-ترین سطح از کیفیت زندگی و رضایتمندی قرار دارد. و همچنین نتیجه دیگری که بدست آمده است این است که 10 شاخص کیفیت محیط زیست، وضعیت اشتغال و بهره¬وری، کیفیت محیط مسکونی و کیفیت زیرساخت¬ها، کیفیت آموزش، کیفیت سلامت، کیفیت اوقات فراغت، امنیت فردی و اجتماعی، مشارکت اجتماعی و پیوستگی و انسجام اجتماعی با متغیر طرح هادی دارای تفاوت معناداری است. اما امید به آینده و احساس خوشبختی با متغیر طرح هادی تفاوت معناداری را نشان نمی¬دهد.